9/6/13

Marcho pa Londres, que dicen que ye mui guapo


Una nun se llevanta un día y decide dir pa Londres (polo menos ésta). Una preséntase a oposiciones; de lo suyo y de lo ayeno; n’Asturies y n’otres xeografíes. Una repasa tolos boletines d’empléu. Una echa currículums... (carta de despedida de Beatriz, una asturiana que se marcha a Londres)


"Dicen que Londres ye mui guapo. Que nun ye como otres ciudaes grandones, nes que te pierdes y nun te vuelves a atopar. Que non. Que ye un bon sitiu pa vivir, pa trabayar y pa tar. P’allá voi. Y eso que nun veo yo a Cameron y los sos ministros mui ilusionaos cola mio llegada. Véolos más bien roceanos, en plan: “Val porque tamos na Unión Europea, pero esto yá principia a feder un pocu”. Pero igual son figuraciones míes. Los nervios y eso. Bono, yo voi, y yá veré.

Una nun se llevanta un día y decide dir pa Londres (polo menos ésta). Una preséntase a oposiciones; de lo suyo y de lo ayeno; n’Asturies y n’otres xeografíes. Una repasa tolos boletines d’empléu. Una echa currículums pa ufiertes nes que nun encaxa, porque una nun ye una heroína de cómic que sabe de periodismu, de diseñu gráficu, de maquetación, de creación de páxines web, de community management, d’idiomes, de contabilidá, de ventes y tien bona presencia, carné de conducir y menos de 35 años.

Una tien munches coses, pero non tantes. Una nun echa currículums pa ufiertes nes que nun s’ufierta un salariu o nes que’l salariu ye una chancia de mal gustu. Una tien d’uniforme un pantalón de chandal d’El Fontán y les camisetes publicitaries o reivindicatives más fashion. Y más pancha qu’un ocho.

Una estudia. Una mira. Una piensa. Otres veces quier más nun pensar. Nún d’esos momentos en blancu ábrense horizontes. Una cai na cuenta de que nunca tuvo en Londres. De que nun taba mal deprender inglés d’una vez. De que ye mayor pa dir a Alemania y deprender un idioma nuevu dende cero. De qu’equí tien poco que facer. De que’l futuru ye un abismu gris y de que namás se vive una vez.

Y asina, pasu ente pasu, decídeste. Y faete ilusión. Y tol mundu te cuenta que Londres ye mui guapo. Yá lo dixe, ¿non? Ye qu’a mi tamién me lo dixeron una montonera de veces. P’animame, p’apoyame. Gracies (munches). Toi bastante animada, que soi capaz de perder munches coses, cuasi toes, pero soi fan del humor absurdu , polo que la gracia ta mala de perder cola bona cantera PPSOE: ¡qué frescura, qué cinismu, qué arte! Tantos años col mesmu papel y ensin salise del guión. Si nun fuera porque ye verdá, sería la risión.

Una, aparte de riíse tolo que pue, tamién tien mieu. Una siéntese un animal salvaxe nel cortixu del señoritu, que dispara cola automática a tolo que se mueve. Una respígase cuando insinúen qu’eso de la violencia de xéneru nun ye pa tantu; cuando deciden que van a decidir polos nuestros úteros y les nuestres vides; cuando aseguren que nun yes naide si nun yes naide. Cuando’l saquéu se fae a cara descubierta y a mano armada.

Una siéntese una rata saltando del barcu a la primera de cambiu pa siguir respirando. Pero hasta les rates tenemos conciencia, y una siéntese un poco traidora a la causa (o a les circunstancies). Una marcha, fuxe, abandona, pierde, busca, divaga, vagamundia...

Una tien la sana intención de pasalo perbién. Una, contra toa evidencia, nun cree nos valles de llárimes.
Una -como dixo en broma (¿non?) Marina del Corral, secretaria xeneral d’Inmigración y Emigración del Ministeriu d’Emplé - ye aventurera, y dacuando comparte la fonda reflexón de que “la vida ye terrible: güei tas equí, y mañana tamién”.

Una, qu’empriende la marcha, nun ye “emprendedora”: nun-y presta vender, ye más celta que fenicia, más del “esto ye lo qu’hai” frente al personal branding. A una nun-y gusta (nin sabe) vendese, anque dacuando lo faiga, y lo fadrá, porque una tien la zuna de comer tres veces al día y d’atechase cuando llueve. Una marcha cola idea de volver. Non cuando cambie too, que tiempu habrá, sinón cuando una cambie lo bastante como pa poder volver y vivir equí.

¿Sabéis el cuentu más curtiu en llingua castellana? Non, nun ye’l del dinosariu, a ési ganólu’l de El Emigrante, del mexicanu Luis Felipe Lomeli, que diz: “¿Olvida usted algo? -¡Ojalá!”
Vémonos (en Londres, que dicen que ye mui guapo).

Beatriz

Fuente


No hay comentarios:

Publicar un comentario